Met blaren op de vingertoppen wordt deze blog getypt. We konden vandaag een uurtje langer slapen, dit gebeurde echter niet met deze vroege vogels. Vandaag in plaats van Ritchie naar de Elizabeth Conradie School in Kimberley. We gaan hier een rolstoelbaan maken zodat de kinderen hier kunnen oefenen om met verschillende obstakels en ondergronden om te gaan. De zon scheen zeer hoog aan de hemel en de wind ontbrak. Eerst zouden we 4×4 meter krijgen, maar toen we er waren mochten we gebruiken wat we wilden. Dit was een slecht idee.

Als eerste tekenen we de baan uit op de grond. Dit ging zeer voorspoedig. Daarna zijn we met scheppen en een pikhouweel begonnen om de keiharde grond uit te graven. Dit was nogal een karwei, maar dit hebben we met succes volbracht en waren hier voor de lunch mee klaar. De kokkin zorgde goed voor ons met koeldrank. Na een lekkere lunch en wat complimenten van de fysio- en arbeidstherapeute begonnen we aan deel twee.

Het leggen van de cementbaan klonk gemakkelijk, maar valt erg tegen als je niet de meest praktische ‘readymix’ had omdat er grof grind bij zat. Na een mislukte eerste poging is Ton cement gaan halen wat alleen aangelengd hoeft te worden met water. Bij gebrek aan krag (stroom) moest dit alleen met de handen op de baan gemixt worden, een andere optie was er niet… dit resulteerde in urenlange kneedwerkzaamheden, waarbij er bijna een pizzabakkerij en massagepraktijk geopend konden worden à la Isa en Bernice. Om 17.00 uur lag de baan er dan eindelijk in en werden we afgespoeld door brandweerman Marcel. Door alle vermoeidheid zijn we helaas vergeten onze handen in het cement achter te laten en hebben we niet kunnen zien hoe de kinderen plezier aan de baan kunnen hebben.

Ek is moeg.

Fotoalbum