Vrijdag 19 juli

Nu wij al enige weken hier op het project verblijven, zien wij studenten komen en gaan; maar we zien ze bijna niet in het leslokaal.

Wanneer we ernaar vragen, omdat de studenten wel graag in de pauzes of na afloop nog met ons tennissen of volleyballen, kunnen ze ons niet een goed antwoord geven. Wanneer ik zeg dat ik de lerares alleen maar op haar telefoon zie en hen alleen maar met een kopje koffie of in een Internetlokaal achter verschillende schermen zie, moeten ze hard lachen.

Tijd voor actie!

Vandaag heb ik gevraagd of wij in de les erbij mochten zitten. En dat mocht; dat kwam goed uit, voor beide kanten, want het ministerie (geldverstrekker) kwam een kijkje nemen. De mevrouw die over de subsidie gaat was erg tevreden over het aantal studenten en de vorderingen die ze maken, ze was trots op hen omdat ze in een toekomst durven te geloven. Ik was de eerste die na haar praatje met applaudiseren begon, de rest volgde. Vanuit de groep werden die mensen ook toegesproken en bedankt voor de kansen. Degene die sprak, sprak uit zijn hart, wilde eigenlijk nog meer zeggen, maar brak de zin af met de woorden: “Ek wil eienlijk u die hand schudden”. Weer applaus en een brok in mijn keel! Wat een dankbaarheid voor de kans op studie….terwijl we hier met tegenzin naar school gaan…

Toen de studenten aan de gang gingen met hun werk, of het doen alsof, want ook vandaag kwam er weer een jongen voor het eerst bij, nam ik een kijkje in hun schriften en vroeg belangstellend.

Het ging over het bussinesplan. Hoe maak je die? Wat is een entrepeneur? Dat is dan degene die “het gat in de markt” vindt. Het is erg leuk om zo met de studenten mee te gaan in hun dromen. Je ziet dan ook dat de oudere (30+) daar echt beter over nadenken, dan de jongeren. Die hebben als goal/visie: Rijk worden! Dat verschilt niet zo erg met de Nederlandse jeugd overigens!

Degene met wie ik sprak, wilde een business starten. Daarvoor moet een naam bedacht worden. Het moesten er 5 zijn, voor het geval deze al wereldwijd ergens bestond. Nou ik kan jullie verzekeren deze namen die zij als eerste kiezen, bestaan echt nergens…Complete namen met alles wat de business in zal houden. Geweldig! Deze meneer wilde in beveiligingssystemen doen en een kippenfarm houden. We hebben samen gelachen om de namen en de dromen gingen verder….de biologische kip en het biologische ei komen zo goed in de verkoop dat hij een eigen biologische KFC gaat krijgen…en ik ken de eigenaar dan! Hahaha!

Daarna als ontspanning nog getennist, het net naar beneden krijgen was al een sportieve prestatie op zich. We hebben de backhand geoefend, superleuk om te zien hoe graag die volwassenen willen leren en genieten van een balspel.

12.30 is de schooldag voorbij en gaan we met 2 studenten het township weer in. We proberen in het Afrikaans te praten, maar het lijkt wel of de jeugdigen alleen de straattaal Afrikaans spreken en om iets uit te leggen gaan ze naar het Engels over. Regelmatig zeg ik dan ook: praat Afrikaans en stadig! (langzaam). Ze waarderen het echt dat ook wij iets willen leren. We komen andere studenten tegen die graag hun shentie aan ons laten zien. Er is ook gewoon electriciteit in een golfplatenhuis, ik dacht zonne-energie, maar nee: “ek heb krach….”(stroom). De nodige foto’s worden gemaakt. Ook die ene shentie waarbij de tuin zo mooi was gemaakt, toen de oudere mevrouw naar buiten kwam, heb ik haar geprezen om haar mooie tuin. Ze glom van trots! En terecht, want die was baie mooi.

De jongens brengen ons weer helemaal terug naar het project, echte heren bestaan nog! Hahaha

Groetjes Demi en Esther

[wpbgallery id=5157]