Ondanks dat we nog maar een paar dagen hier samen met de groep Afrikanen zijn, we zijn wel echt een groep. We horen bij elkaar. Als er dan iemand afvalt, doet dat bij verschillende mensen zeer. Zo dus ook vanochtend toen Rebekka en Basiel niet kwamen opdagen. Voor sommige dus een lastige start van de dag. Na wat tranen, elkaar troosten en weer een goede peptalk konden we weer samen als groep aan de slag.
Ton kwam een paar dagen met een verhaal over een mevrouw die haar shack verloren heeft. Dit alleen maar omdat de eigenaar besloten heeft dat hij de palen en golfplaten voor wat anders nodig had. Tamara stond dus samen met de rest van haar familie op straat. Ongelooflijk. Vandaag hebben wij haar dus geholpen door een nieuwe shack voor haar en haar familie te bouwen.
Toen wij daar aankwamen bleken haar buren haar in huis te hebben gehaald voor een paar nachten en al een begin te hebben gemaakt aan de nieuwe shack. Voor ons dus alleen de taak om er verder mee te gaan.
Zoals wel vaker in Afrika moesten we zo’n anderhalf uur wachten op de materialen. Een goed moment dus om al het afval op te ruimen rond de nieuwe shack, vond Mart. En zo gingen wij dus met z’n allen met harkjes en schepjes aan de slag.
Later ben ik zelf met het ene deel van onze groep naar de kinderen toe gegaan, terwijl door het andere deel keihard werd doorgewerkt aan de shack voor Tamara. Een hele gave ervaring. Ik moet nu nog bijkomen van alle spelletjes, liedjes en dansjes die voorbij kwamen. De gehele ochtend en middag hadden we een grote groep kinderen om ons heen staan, van jong tot oud. Alles begon met een intensief potje voetbal, waarbij raar werd opgekeken dat ik na een half uur heen en weer rennen buiten adem was. Sorry voor mijn slechte conditie…
Natuurlijk kregen we na de voetbal geen pauze. Nee, we gaan een nieuw spel spelen! Een spel die ze ons even in een minuutje hebben uitgelegd in een mix van Engels, Afrikaans en Nederlands. Een soort trefbal in één vak en daarna nog een soort trefbal waarbij je tussen twee lijnen moet rennen zonder afgegooid te worden. Na dit was ik dus al helemaal kapot…
Het volgende idee was zingen. Zowel Afrikaanse als Nederlandse liedjes werden vol vreugde gezongen en aan elkaar geleerd. Ook de bijbehorende dansjes behoren nu tot mijn bibliotheek. Het was mooi om te zien dat een paar moeders op een rijtje erbij stonden en zelf het hardste meezongen. Liedjes als ‘in de maneschijn’ en ‘hoofd, schouders, knie en teen’ werden enthousiast overgenomen.
De hele dag merkte je dat er tussendoor gezongen en gedanst werd. Zelf kinderen van ongeveer 2 jaar oud die amper konden lopen, stonden daar te dansen als een professional. We konden onze ogen er niet vanaf houden. Als je het zag, kon je niks anders dan genieten en meedoen. En zo stond dus iedereen wel even midden in de cirkel te dansen.
Ondertussen is er ook op het Regenboogproject hard gewerkt door een groep mannen en twee dames. Het tennisveld is bijna af en ook de shanty’s en het huisje voor Ome Klaas zijn een stuk verder gekomen.
Alles bij elkaar dus een schitterende dag!
Groetjes Inger
Geef een reactie