We zijn vanmorgen weer vroeg opgestaan om voedsel te delen aan ouderen. Dit deden we met Koliwé. Zij is een vrouw van eind 60 die het eten grotendeels betaald van haar eigen pensioen en wat groenten krijgt van een plaatselijke blanke boer. Respect voor wat zij allemaal vrijwillig doet! Wij kwamen binnen in een soort keuken met grote pannen met voedsel. We hebben haar geholpen met brood maken. Dit koken ze in blikken in een grote pan. Zo hadden wij dat nog nooit gezien. We voelden ons eerst even flink in de weg staan maar na een poosje kregen we allemaal een taak. De één deed het brood in een bak, de ander schepte er aardappels bij en weer een ander, rode kool. Zo hadden we een heleboel bakjes vol.
Oude mensen kwamen deze ophalen maar er moesten er ook veel weggebracht worden. Telkens ging weer iemand met de vrijwilligers mee om het voedsel uit te reiken aan een opa of oma. We hebben dit allemaal als best heftig ervaren. We kwamen bij een oud mannetje die de hele dag in bed ligt, heup gebroken en broodmager is. En dan de stank die er hangt…. vreselijk. We dachten dat het alleen maar ouderen waren die we eten gingen brengen. Maar in een huisje zat ook een jonge meid die haar benen niet meer kon gebruiken. Het was heel pittig om te zien dat zij er op haar jonge leeftijd al alleen voor staat. Hoe mooi dat Koliwé er ook voor deze mensen is!
We hebben ook veel kindjes gezien die zomaar wat op straat rondhingen, in plaats van dat zij naar school gaan. Een jongen en een meisje van 8 en 9 jaar spraken we aan. Al spelend kwamen we erachter dat zij slachtoffer waren van huiselijk geweld. Schokkend om hun verhaal te horen. Maar het was bijzonder om met hen te dansen en te zingen.
Op de terugweg zijn we nog langs een kinderdagverblijf geweest. Het was hier echt super goed geregeld!
Vanmiddag zijn we druk geweest met oliebollen bakken en ballonen opblazen. Dit allemaal voor de feestelijke opening van de blindenopvang, morgenochtend.
Esther: Wat geweldig dat er vrouwen als Koliwé bestaan die samen met Ton blijven dromen van een bejaardenhuis in Ritchie.
Marije: Toen het meisje terugkwam en mij een knuffel gaf zei ze ‘ek is lief vir jou’. Daar krijg je een warm hart van!
Daphne: Die 2 kindjes.. vergeet ik nooit meer!
Geef een reactie