Lieve lezers,

Vandaag stond de wekker weer iets vroeger dan normaal, maar we begonnen de dag weer goed met een heerlijk pap-ontbijtje. Vervolgens het ene laatste ritje Voorspoed – Ritchie gereden en genoten van het wild om ons heen. Toen haalden Jack en ik voor het laatst de Afrikaners op om aan de laatste werkdag te beginnen. De dag stond gepland bij Herman Galema, een boer vlakbij Ritchie die zijn werknemers werkgelegenheid biedt en woonzekerheid in een stenenhuis. Erg mooi om te zien hoe hij zich inzet voor de gemeenschap en zijn personeelsleden. De helft van de groep zou de helft van de tijd omspitten en plantjes planten in de moestuin van Desmond (een inwoner van Ritchie) en de andere helft kreeg vervolgens een rondleiding over de verschillende boerderijen. Hij heeft onder andere wijnranken, pecanbomen, haver, tarwe met daarbij allerlei irrigatiesystemen, mestverspreidringen en wijnmakerij. Erg interessant om dat eens te zien. Echter is de helft van de groep bij het huis van Desmond gebleven en de andere helft genoten van het weer, wat uiteraard niet de bedoeling was. Gelukkig is dat alweer snel rechtgetrokken. De groep was weer compleet en werden naar de Rietrivier vervoerd. Daar waren werknemers van Herman een braai (barbecue) aan het voorbereiden met heerlijke schildpadjes (lever), kersen met spek aan een stokje geregen, worst en vlees met een botje. Ongelooflijk lekker met een prachtig uitzicht! Ondertussen waren er verschillende groepsgenoten heerlijk aan het genieten op het water in een kano. Wel erg lastig om evenwicht te behouden in zo’n smal bootje. Toch weer een ervaring rijker!

Maar aan alles komt een eind en zo ook het afscheid van de Afrikaners, want de Nederlandse vrijwilligers gaan weer vertrekken naar het mooie kikkerlandje. Ton had een prachtige speech/bedankje, met daarbij twee boeken met een prachtig verhaal erachter en een envelopje voor hun harde inzet. Ook de Nederlanders kregen een prachtig Afrikaans boek. Veel leesplezier in het vliegtuig Hollanders! We namen afscheid wat erg emotioneel was voor iedereen. We waren familie geworden en wilden zo graag bij hen blijven. Ze hebben enorm van ons geleerd en wij enorm veel van hun. We zullen onze wegen scheiden; uit het oog, maar nooit uit het hart! We hebben elkaar beloofd in contact te blijven. Ons het al die ‘selfoonnomers neergeskryf’ en wie weet zien we elkaar nog eens in de toekomst. Ik, Kylian, blijf nog een aantal weken in Ritchie, waardoor ik jullie/mijn groepsgenoten op de hoogte zal houden over onze familieleden van Suider-Afrika.

Ton en Antionette, hartstikke bedankt door onze droom werkelijkheid te hebben gemaakt. Groepsgenoten, zonder jullie hadden we deze reis niet tot zo iets prachtigs kunnen laten verlopen. En Afrikaners, no words… jullie krijgen een speciaal plekje in ons hart!

Ik hou jullie op de hoogte van het verdere verloop van het project! En bedankt voor het fanatieke lezen.

Liefs Kylian

[wpbgallery id=4790]