Van hart tot hart

Dit verhaal begint eigenlijk al in februari 2020. Ik zit in het vliegtuig van Johannesburg naar Amsterdam. Jeroen (mijn man) en ik zijn in Zuid-Afrika geweest voor de bruiloft van Ton en Antoinette. Tijdens deze ‘bruiloftsweek’ hebben wij onder andere een bezoek gebracht aan de dames van ‘Helpende Hande’. Dit bezoek heeft zo’n indruk op mij gemaakt dat ik in het vliegtuig mijn gedachten hier nogmaals over laat gaan. Ik zeg half grappend tegen Jeroen: “Goh, ik zou mijn moeder eigenlijk mee moeten nemen naar de dames van ‘Helpende Hande’. Zij is tenslotte goed met de naaimachine en kan daar echt van waarde zijn…”

Terug in Nederland blijft dit aan mij knagen. Ik heb het er thuis opnieuw over en besluit dat ik actie moet ondernemen. Ik neem contact op met mijn moeder en stel het haar voor. Gelukkig hoeft ze niet lang na te denken en is ze meteen enthousiast!

We maken een plan voor januari 2021. Helaas door de welbekende Covid-19 problematiek dienen we deze reis te annuleren. Maar gelukkig zijn de vluchten om te boeken en was het zaterdag 22 januari dan eindelijk zover!

Blije eitjes on the road

Als twee blije eitjes gaan we op weg naar Schiphol. Na een lange reis met verschillende tussenstops komen we de volgende dag aan op de luchthaven van Kimberley. Daar staat Ton al klaar om ons welkom te heten.

Potholes en Spinnekoppe

Nadat we onze huurauto hebben opgehaald rijden we (links!) met een flinke draf achter Ton aan. Slingerend langs alle ‘potholes’ komen we uiteindelijk aan in Ritchie. Hier worden we welkom geheten door de eigenares van ‘ons’ huisje. We hebben de rest van de avond tijd om rustig te acclimatiseren. Nou ja, rustig… rustig is als je geen spinnenfobie hebt zoals mijn moeder. Als je wel last hebt van een niet normale angst voor beesten met acht poten is het iets minder rustig. Dan is het ‘omgaan met een heel erg snelle hartslag en bedenken hoe je de komende tijd hier gaat slapen’. De oplossing is gelukkig snel gevonden. Moeders doet circa drie maal daags een ‘slipperronde’ en ik kies er op dat moment voor om niet bij haar in de buurt te zijn. Een goede deal!

Aan de slag

Het is maandagochtend, we rijden samen met Ton naar het township. Ik zie dat er de afgelopen twee jaren al flink wat zaken bijgekomen zijn. Er is een kinderopvang gebouwd en er groeien heerlijke groenten in een goed onderhouden groentetuin. Bij het huis van Annie (de werkruimte van ‘Helpende Hande’) aangekomen laat Ton ons alleen. Zodat we samen met de dames een planning kunnen maken voor de komende periode. Nadat de planning rond is kletsen we nog wat en spreken we af om de volgende dag te starten.

Dinsdagochtend pakken we de auto en rijden we door het township naar het huis van Annie. Daar aangekomen zit iedereen al klaar, we gaan gelijk aan de slag. Een deel van de dames begint met het uitknippen van de stof, een andere deel kruipt achter de naaimachine en ik kijk met Elisabeth naar de boekhouding. Op het einde van de ochtend hebben we een fantastisch resultaat neergezet. Er ligt een stapel placemats klaar voor de verkoop en de in- en verkoopprijzen staan beschreven in het boek.

Wat als water plotseling een ‘ding’ is…

Terug in ons huisje horen we dat het water eraf gaat, er is namelijk een pomp stuk in de rivier. De verwachting is dat dit tot de volgende ochtend duurt. We krijgen een jerrycan met water, zodat we ons gewoon kunnen wassen en water hebben voor andere doeleinden. Omdat we gebruik maken van drinkwater uit flessen hoeven wij ons niet druk te maken over een te kort aan drinkwater. Wij niet…

De volgende ochtend springt mam enthousiast onder de douche. En daar sta je dan in je blootje, te kijken naar een douchekop waar geen water uitkomt. Dat hakt het er wel even in. Dit is hier in Ritchie de realiteit, dit kun je je toch niet voorstellen in Nederland.

Bij aankomst in het township krijgen we gelijk allemaal excuses van de dames dat ze wellicht niet lekker ruiken, vanwege het niet hebben van water. Dit hakt er nog meer in. Dat zij zich hier druk om maken, terwijl ze ook bijna geen water hebben om te drinken en te koken.

We kletsen er over met de dames, maar gaan daarna wel weer verder met de werkzaamheden. Want er staan opnieuw placemats op de planning. De routine zit er goed in en we maken nog meer placemats dan de dag ervoor.

Hard aan het werk

Op woensdag en donderdag verlopen de dagen eigenlijk op dezelfde manier. Zonder water, maar wel met een ongelofelijke inzet. De dames maken een begin aan meerdere schorten en leren hoe ze de patronen het beste kunnen neerleggen. Van de overgebleven stofjes worden mondkapjes gemaakt. Zo zorgen ze voor zo weinig mogelijk afval. Op het einde van de ochtend sluiten we evenals andere ochtenden af met gebed. We staan met z’n allen in een kring en Annie bid. Ze bid voor kracht, voor liefde, voor water en ze bid voor ons. Wat een vertrouwen en dankbaarheid gaat eruit van deze vrouw!

Kijkje achter de schermen bij ‘Moving forward’

Op vrijdag gaan we naar het project ‘Moving Forward’. Omdat er nog steeds geen water is en er te weinig zonbescherming is, kunnen de kinderen niet komen. Dit geeft ons de mogelijkheid om samen met de leiders van de groep de klasjes op te ruimen. Zo kunnen we ons toch nuttig inzetten. We nemen een kijkje bij de groentetuin van ‘ Ome Klaas’. Geweldig om de passie in zijn ogen te zien als hij het heeft over zijn tomaten en zijn pompoenen.

Weekend op Die Vlinder

Op vrijdagmiddag rijden we richting het huis van Ton en Antoinette. We mogen namelijk het weekend daar door brengen. Op deze manier krijgen we ook nog een andere deel van dit mooie land te zien.

We rijden met onze kleine Toyota door het veld. De wegen zijn hier lastig begaanbaar. Er flits een beeld van twee jaar geleden door het hoofd. Toen stond het kleine autootje van bruiloftsgasten vast op een bult, omdat ze dachten dat het wel ging. Ik rij dus rustig, ietwat trillend richting Die Vlinder. Mijn moeder geniet ondertussen van alle prachtige bokken die voorbij rennen. Ik probeer nog enkele soorten op te noemen en ondertussen denk ik aan het ‘schuin over de bulten gaan’ en ‘met het wiel op het hoogste gedeelte blijven’. We komen veilig en wel aan bij Die Vlinder. We genieten daar van een fijne douche en de verhalen van Ton.

De volgende dagen laat Ton ons enkele toeristische bezienswaardigheden in de omgeving zien, maken we een prachtige wildrit en dineren we met een Zuid-Afrikaanse buurman.

Weer hard aan het werk

Op maandagochtend rijden we terug naar Ritchie. Bij het huis van Annie aangekomen zitten de dames alweer klaar. Aan het einde van de ochtend zijn er al wat schorten af. Wat is het mooi om al die trotse gezichten te zien!

Aan het einde van de ochtend rijden we naar ons huisje. ’s avond proberen we de douche en tot onze verbazing doet hij het weer. We zijn blij, want dit betekent wellicht ook dat er in het township water is! Bij navraag horen we dat dit gedeeltelijk zo is. Een groot deel heeft helaas te kampen met buizen die niet goed zijn aangesloten, daardoor werkt het niet zoals het zou moeten.

Nadat we dinsdagochtend een PCR-test (voor het vliegen naar Nederland) hebben gedaan in Kimberley komen we aan bij de dames. We zien vol verbazing dat ze al begonnen zijn zonder ons. Dit is voor ons een ‘win’. Wat fijn dat het enthousiasme er ook is zonder ons!

We spreken met ze af dat ze de volgende dag ’s middags bij het project komen. Zodat we samen met de kinderen afscheid kunnen nemen.

De laatste dag

Het is woensdagochtend. we beginnen aan onze laatste dag!

Vandaag gaan we poffertjes bakken bij ‘Moving Forward’. Eerst spelen we samen met de kinderen een potje voetbal en wat kringspelletjes. Daarna nemen mam en ik onze plek in als ‘ Chef Poffetje’. We settelen ons in een warme container met een poffertjespan in de ene hand en een vork in de andere hand. Nadat we ons een uur lang in het zweet hebben gebakken komen de dames van ‘Helpende Hande’ bij ons. Wat zijn ze prachtig! Ze hebben allemaal feestkleding aangetrokken en hun nieuwe schorten om. Ik ben er van ontdaan. Voor ons is een paar poffertjes bakken een normale iets, maar voor hun een groot feest.

Ze gaan lekker onder het afdak zitten, de kinderen gaan om ze heen zitten, zodat we met z’n allen kunnen smikkelen van dit feestmaal.

Het is tijd om afscheid te nemen. We knuffelen er wat vanaf! Daarna pakken we onze spullen en rijden naar Kimberley. Ton zwaait ons uit bij de luchthaven en we vertrekken richting huis.

We nemen deze mensen, deze momenten en dit land mee in ons hart.