Een dag van 31,5 uur.

Het was voor veel mensen in Nederland een hele normale vrijdag, die vrijdag de 31e van juli 2015. Maar toch voor een aantal mensen niet.. Het begon die ochtend al vroeg in verschillende woningen. “Mam, waar liggen mijn slippers nou weer” of help, ik moet nog zoveel doen” waren kreten die in de rondte gingen. Dat niet alleen, ook broerlief moest nog even snel werkschoenen halen of deelnemers vlogen zelf even langs de Albert Heijn voor de broodnodige verzorgingsproducten. Waarom al die stress en bezorgdheid of alles wel klaar was?!

Vandaag is het nou die vrijdag, vandaag gaan 50 jongeren vanuit alle hoeken van het land op weg naar Zuid-Afrika met de stichting Eye For Others mee om daar hun vakantietijd te besteden aan een bouwproject in Ritchie. Vandaag begint verslag 1 van de lading verslagen die de aankomende tijd online op de blogpagina zullen komen.

De gemiddelde vertrektijd vanuit ieders woonplaats was rond 14:00 uur. Even daarvoor werden nog gauw de laatste appjes gelezen, mailtjes verstuurd en facebook gespamd. De aan-uit knop van onze telefoons werd lang ingedrukt en toen begon ook gelijk de phone-loze reis. rond 15:00 kwamen de eerste oranje pakjes volgeladen met koffers, rugtassen, nekkussens en oranje petten aan gelopen. Toen de klok 4 slagen sloeg was het de taak van de teamleiders te beginnen met inchecken wat voorspoedig verliep zodat een half uur later de koffers gedropt konden worden. Tja, toen begon het feest. Vooraf was de gedachte dat alle kilo’s op 1 grote hoop gingen. Aangezien er max. 1 stuk ruimbagage per persoon meekon werd dus alle ruimte goed benut. Met een beetje puzzelen kwam je dan wel op 23 kilo per koffer. Helaas voor velen van ons brak het vrouwtje van Lufthansa onze perfect verzonnen gedachte ; elke koffer mocht maximaal 23 kilo wegen! De tijd erna was men vooral bezig met her-verdelen van de kilo’s. Zelfs plastic kazen ter decoratie voor de school in zuid Afrika gingen maar dan met ducktape op de zijkant van koffers!

De tijd verliep voorspoedig; de douane en de controle daarachter zagen al dat wij, nette eerlijke Afrika-gangers,  alles goed voorbereid hadden met als gevolg dat we nog twee uur de tijd hadden voor tax-free shoppen of een hapje te eten. Om 19.15 uur was het toch echt tijd om richting de gate te gaan voor het boarden van de eerste vlucht richting Frankfurt. De van te voren gereserveerde plekken maakte zo een prachtig oranje vierkant in het midden van het vliegtuig. En ja, toen werd het het tijd om echt van de Hollandse bodem los te komen. Het loslaten, wat we de avond daarvoor hoorden tijdens de uitzwaai avond was nu realiteit. De ervaring van velen was dat we haast niet gevlogen hadden, zodra we op tophoogte waren begon het gevaarte, ook wel de ‘kleine vogel’, weer te dalen richting airport Frankfurt. Nog gauw werden de laatste broodjes mozzarella en glazen appelsap genuttigd en voordat we het wisten stonden we weer op de grond. In Frankfurt bleek de overstaptijd slechts een uurtje te zijn. Zeker als dat vliegtuig waar we in zaten geen parkeerplek kon vinden, levert dat toch de nodige stress op. Niet getreurd, na 20 minuten wachten zag de piloot het licht en voor we het wisten stonden we weer in een vertrekhal! Geweldig vliegveld voor een groep van 50 man, we kwamen eruit bij gate A en moesten naar Z!! Dus de vaart werd erin gezet om het halve vliegveld door te lopen. Het was een hele opluchting toen we Z zagen na gate E, dat scheelde toch weer wat kilometers.

De adrenaline begon te stromen, we stonden namelijk in een mega-rij voor het boarden van de Airbus A380 richting Johannesburg ! Een ‘hele grote vogel’ waar we in moesten met totaal 526 mensen! Nadat iedereen zijn/haar plek gevonden had begaf de ‘hele grote vogel’ zich naar de startbaan om daarna een flink tijdje los te komen van de Europese bodem om zich te begeven naar het verre, verre Afrika. Veel valt er niet te vertellen hierover. De 1 sliep als een roosje en de ander lag de hele reis wakker. Sommigen van ons gingen maar de marathon lopen. Even de trap op, een verdieping hoger. Tijdens de nacht was het gesnurk het enige geluid wat hier nog boven de motor uitkwam. Daar boven was namelijk business en first class. Die laatste had zelfs hele bedden tot hun beschikking! Onbegrijpelijk zo’n vliegtuig wat er allemaal niet in past!

Na 10,5 uur landden we veilig in Johannesburg. De paspoortcontrole ging perfect. Sommigen waren de lange, lange vlucht weer helemaal vergeten na het ontvangen van een eerste stempel in hun paspoort!  De koffers werden opgehaald en toen begon de 3 etappe van onze reis. 500 kilometer naar Ritchie met een aanhangwagen-bus/vrachtwagen! In 1 ruimte moest alle bagage en 50 man. Soort van Indiase praktijken was het maar wel echt helemaal te gek. Tot de eerste stop sliep de halve bus maar na het middageten kwam de energie weer los. Gesprekken, zingen, spelletjes en natuurlijk genieten van het Zuid-Afrikaanse uitzicht. De foto’s zeggen meer als woorden dus bekijk ze gerust hier onderaan.
De stops wisselden elkaar af en zo verliepen die reis-uren naar onze eindbestemming op z’n Afrikaans. Met een gemiddelde van 75 km per uur zoefden de kilometers voorbij. Tegen het avonduur genoten we allemaal van een prachtige eerste zonsondergang op het Zuidelijk halfrond. Eén die wel heel erg snel ging boven die Afrikaanse vlaktes en voordat we twee keer  met onze ogen knipperden was de zon verdwenen en kwamen daar kou en duisternis voor terug.

Om 20.00 uur kwamen we veilig en wel aan Ritchie. Wij danken God voor deze lange reis en de veilige aankomst!  Na alles geïnstalleerd te hebben gingen al snel de lampjes uit…

Tekst: Dirk-Jan Hofland