We zijn alweer een aantal dagen verder. Het valt op dat ze wel willen, maar (nog) niet weten hoe. Ze lijken van mij toch het voorbeeld te verwachten, maar laten mij ook keer op keer ervaren dat dit Zuid-Afrika is. Voor hen betekent het dat ik als blanke de leiding heb en het enige juiste zal doen.

Voor mij betekent het dat ik geconfronteerd word met gebrek aan mentaliteit, betrokkenheid en gebrek aan (juiste) communicatie. Hoe moeilijk is dat? Wel willen enerzijds en niet willen anderzijds! Het is echter een kwestie van volhouden en dat is precies wat ik ga doen.

Een gedicht:

“Het is een manier van overleven.

Iedereen doet het: zich vastklampen aan wat oud en vertrouwd is – en uitgekauwd soms.

Een enkeling durft los te laten,

Verlaat het oude spoor, kiest een nieuwe weg.

Wie in beweging komt, stuit wellicht op iets verfrissends, iets waarmee je verder kunt.”

Ik ben ervan overtuigd dat zij op die nieuwe weg zullen komen.

“Maar nie heel gou nie. Die beweging sal stadig wees.

Ek sal u op hoogte hou van die verwikkelinge.”