Heerlijke start van week 2!

De bouw

Op de uitzwaai avond was het al voorspeld: na 1 week zou de vermoeidheid parten gaan spelen, het enthousiasme ietwat getemperd zijn en de heimwee toeslaan. Zo gezegd, zo gebeurd. Moeders, vriendjes en andere familieleden zijn door sommigen gebeld en de nodige tranen zijn gelaten. Gelukkig is daar, zoals ik het ervaar, genoeg ruimte voor in onze geweldige groep. Ontzettend veel goede en opbouwende gesprekken zijn er gevoerd. Eerder in de week, maar ook zeker naar aanleiding van de enerverende zondag. Een gemeentelid was zondag jarig en zo ook één van de deelnemers. Dit werd zeker niet vergeten. ’s Ochtends was er al luidkeels gezongen voor onze jarige groepsgenoot en ook tijdens de dienst werd hij in het zonnetje gezet door pastor Louis. Het koor heeft vervolgens ook de twee jarigen nog toegezongen en zij zijn hartelijk gefeliciteerd door verschillende aanwezigen. ’s Avonds genoot onze vriend bij het kampvuur van zijn eerste cadeautje: een dikke sigaar.

Het leuke, maar vermoeiende weekend heeft er ook voor gezorgd dat het voor het eerst vóór 10 uur muisstil was in de kamers en op de gangen, op het geronk dat achter enkele deuren vandaan kwam na dan. En terecht, want na twee keer tot 8 uur ‘uit kunnen slapen’ moesten we gisterochtend weer om 6 uur eruit. Voor de meesten: moeilijk, moeilijk, moeilijk. Het was na deze week op deze maandagochtend dan ook voor het eerst dat de groepsleider zijn mededelingen kon doen zonder te moeten wachten en zonder om stilte te hoeven vragen. Zo mak als een lam, stuk voor stuk.

Maar! Ondanks de kleine oogjes en ietwat bleke gezichtjes aan de ontbijttafel is iedereen met goede moed begonnen aan zijn of haar taken. De één met bouwen, de ander met solar-lights plaatsen en de ander weer met het kinderwerk. Dat de bus altijd te laat is voor het kinderwerk wisten we al, maar dat de bus niet op komt dagen, was wél nieuw voor ons. Het bleek vrouwendag te zijn en dat betekent dat alle vrouwen vrij hebben op die dag. Ow, en de mannen trouwens ook. De buschauffeur heeft zich dus totaal niet geroepen gevoeld om weer paraat te staan om 8 uur.

Maargoed, de hulp van de mensen van het kinderwerk konden wij goed gebruiken op de bouw. Want, het eerste lokaal MOET af. En dus is er in lokaal 1 absoluut geen spoortje van de afrikaanse mentaliteit te bekennen en wordt er hard gewerkt 😉 We zien meer en meer vorderingen en dat is leuk! Na dagenlang geschrapt, geschaafd en geschuurd te hebben konden we nu eindelijk gaan sauzen en schilderen. Ivan, een gekleurde vrijwilliger had zaterdag alvast 3/4^e van het plafond geschilderd. Maandag hebben we met een man of 7 de laatste ramen gezet, de kozijnen geverfd en de muren gesausd. Het lokaal werd met de minuut witter en witter! Wij trouwens ook. Van grauw gele muren en kozijnen naar fris wit! Wat een verademing en wat een verbetering! Het einde komt in zicht! Van lokaal 1 welteverstaan. Want natuurlijk is er nog erg veel werk te verrichten en verricht in alle ander ruimtes en hebben vele meiden hun angsten overwonnen door op wiebelende trappen te klimmen om hogerop verf te kunnen krabben. De mannen zijn onder andere druk bezig geweest met een soort railing en drempel om ‘het bordes’ rolstoel vriendelijk te maken. Ook is er een mooie paneeldeur opgehangen in lokaal 1. En dan heb ik het nog niet gehad over de zogeheten verkeerstuin die steeds mooier en mooier wordt! (Dat is een soort autobaan voor skelters). Morgen komt het beton om de banen te verharden. Dat zou overigens ook overmorgen kunnen worden, of de dag na overmorgen, of die dag daarna… opnieuw vanwege de afrikaanse mentaliteit.

Rond half 5 is iedereen gestopt met werken en heeft men het koude douchewater weer getrotseerd. Nu, fris en fruitig, hebben we weer even tijd voor onszelf tot het avondeten, wat keer op keer een verrassing is. Die rust en dat gemak dat de afrikaanse mentaliteit zo typeert, waar we ons soms ietwat aan irriteren, bevalt ons na half 5 toch eigenlijk wel behoorlijk goed.

Het happy home project.

Voor ons team stond maandag het kinderwerk op de planning. Maar eenmaal aangekomen bij de kindertent was daar geen bus om de kinderen op te halen in het township. Na meerdere telefoontjes bleek vandaag een nationale vrije dag te zijn. Officieel heet het ‘’vrouwendag’’ maar ook de mannen zijn vandaag vrij inclusief de chauffeur van de bus. Dit hield in dat het kinderwerk vandaag niet door ging.

Omdat ‘’Ons nie sal ledig sit nie’’hebben we besloten vandaag flink door te pakken met het happy home project wat onder andere inhoudt dat we solar lights plaatsen in de shags in het township. Aangezien we er 100 gesponsord hebben gekregen zou het super zijn als we al deze lampen kunnen installeren voordat onze tijd hier voorbij is.

Het is heel bijzonder en waardevol om letterlijk en figuurlijk ‘’licht’’ te brengen in het duister. Zeker de helft van alle shacks heeft geen elektriciteit. Hierdoor is het dus aardedonker in de avond en nacht. Tijdens het bevestigen van de solar lights voerden we gesprekken met de inwoners van de shags. We vragen onder andere of zij Jezus, het ‘’Licht van de Wereld’’ , al kennen en hebben met sommigen gebeden. De blijde gezichten en de dankbaarheid die we kregen zullen we nooit meer vergeten. Vandaag zijn we zo dichtbij de harten van deze mensen gekomen. Dit kwam mede doordat we met eigen ogen hebben gezien hoe mensen met zo weinig middelen om van te leven toch hun uiterste best doen om het zo gezellig mogelijk te hebben in hun kleine en donkere inkomen. Ik kan er nog vele blaadjes over volschrijven.. maar je moet er staan en de atmosfeer voelen en de gezichten met uitdrukkingen beleven.  Het is met geen pen te beschrijven. We zullen bidden of de geplaatste solar lights deze families voor altijd zal herinneren aan Gods liefde voor hen.

‘’This little light of mine, I’m gonna let it shine’’